Tuesday, April 17th 2007 - The Matrix

It is not as easy as I thought before to oust yourself from what you have been doing for almost 10 years. At some point I think it must be the system that creates us (or only me?) to serve business purpose. I meant, have I been fed for 20 plus years in the educational system for working for another? Look around and I found that the first thing most people do when/before they graduate is, in my point of view, looking for a job. In my class only 13% had thought of doing their own businesses while the rest happy getting a job in big named companies (including me even though mine wasn't). One of my friend so doomed being stuck with her family business and she struggled until she got a job in a company. Me? Give me 500 K and you will see if it is worth to try!

จากวันวาน

กาลเวลาเดินทาง ชีวิตคนเดินทาง จากเคยอยู่ต้องจากไป จากเคยไปกลับเข้ามา จำลาจากด้วยอาลัยคนเก่า คนดี คนเก่ง แม้ชีวิตไม่ได้ให้รางวัลกับคนเก่งทุกคนในวันนี้ วันข้างหน้ายังมีอย่าท้อถอย พักได้แต่อย่าหยุด คนเราเกิดมามีชีวิตเป็นอนิจจัง หากยึดมั่นก็เสียใจ แต่ความเสียใจไม่ลาจากแม้ไม่ยึดมั่น...
เงาสะท้อนห้องริมทางเดินยังฉายใบหน้า ท่าทาง อากัปกิริยาเพื่อนๆ น้องๆ พี่ๆที่นั่งทำงาน วันพรุ่งหน้าตาเหล่านี้จะไปอยู่บนกระจกคนละบาน บ้านคนละหลัง ทางเดินคนละฝั่ง แต่ลมไม่ได้เพพัดใจเราไปไหน ยังอยู่ตรงนี้ ยังอยู่ที่นี่ อย่าโกรธเคืองกัน อย่าแค้นฝังใจ เพราะเราไ่ม่ใช่เขาและเขาไม่ใช่เรา ทางออกตรงกลางอาจไม่กลางในสายตาใครบางคน ให้มองที่ความพยายามแล้วจะชนะด้วยกันทุกฝ่าย วันหน้ายังมี เวลายังเหลือ อาจได้มาร่วมกันใหม่ เคยทำให้เคืองต้องขออภัย เคยแค้นเคืองใครอยากให้ยกโทษให้ จากไปวันนี้ขออวยชัยให้โชคดี

คุณหมอตัวสำรอง

เมื่อสองสามวันก่อนข้าพเจ้ามีอันต้องเดินทางเข้าเมืองเพื่อไปพบคุณหมอเจ้าของไข้
ที่ได้สู้อุตส่าห์เอาไข้ของตัวไปฝากไว้โดยหวังใจว่าจะช่วยแบ่งเบาออกไปได้บ้าง กาลกลับกลายเป็นว่าคุณหมอผู้รับฝากมีอันต้องจรลีไปเข้าร่วมการสัมนายังต่างจังหวัด
ทำให้ไม่สามารถอยู่จัดการกับบรรดาไข้ที่ได้รับฝากไว้จากคนไข้ทั้งหลายได้ เมื่อคุณหมอไม่อยู่ทางโรงพยาบาลก็จัดการประสานงานเพื่อให้คุณหมอท่านอื่น
มาทำหน้าที่นี้แทน
ข้าพเจ้ารวมทั้งคนไข้อื่นๆรอแล้วรอเล่าจนเวลาล่วงผ่านไปชั่วโมงเศษคุณหมอตัวสำรอง
จึงเดินทางมาถึง คุณหมอท่านนี้เมื่อมาถึงก็ได้เริ่มทำงานอย่างแข็งขัน สังเกตได้จากการตรวจที่รวดเร็วมากนับเวลาเฉลี่ยได้ไม่เกิน 10 นาทีต่อหนึ่งคน ต่อเมื่อถึงคิวของข้าพเจ้าจึงได้รู้ว่าเหตุใดคุณหมอจึงสามารถทำงานได้อย่างรวดเร็ว คุณหมอเริ่มจากการถามอาการในขณะง่วนอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อเตรียมจ่ายยา แลเมื่อฟิล์มรายงานผลการสแกนอวัยวะชิ้นหนึงที่ข้าพเจ้าเสียเงินลงทุนไป 20000 บาทเดินทางมาถึง คุณหมอใช้เวลาเพียง 5 วินาทีในการเปิดดูฟิล์ม แล้วก็หันไปสั่งจ่ายยาตามปกติ สรุปว่าข้าพเจ้าได้รับยาไปทานเพิ่มอีกสองเดือนโดยไม่มีการบอกถึงอาการ, วิธีการดูแลตนเอง, ผลข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้นจากยา, และอื่นๆที่ข้าพเจ้าในฐานะคนไข้สมควรที่จะได้รับรู้ รวมถึงผลจากการลงทุนไป 20000 บาทของข้าพเจ้า ข้าพเจ้ามิได้อยากได้ยินผลร้ายเช่น สมองคุณมีเนื้องอก หรือ คุณปกติเพียงแต่เครียดไปหน่อย หรืออื่นๆ เพียงเพื่อจะได้รู้สึก
คุ้มค่ากับเงินลงทุนเสมือนการลงทุนกับกองทุนรวมสักแห่ง หากแต่เป็นเพราะท่าทีที่ไม่ใส่ใจกับคนไข้นั่นเองที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกถึงความ
ไม่สามารถเชื่อมั่นในคุณหมอตัวสำรองท่านนี้ได้
...
โดยจริยธรรมของหมอรวมถึงหลักจิตวิทยาในการดูแลผู้ป่วยแล้ว ถึงแม้ข้าพเจ้าจะไม่ได้ร่ำเรียนมาทางนี้ แต่ก็พอจะเดาได้ว่า น่าจะต้องสร้างความเชื่อมั่นให้กับผู้ป่วย ความเชื่อมั่นในที่นี้ไม่จำเป็นต้องจำกัดอยู่แต่ความเชื่อมั่นว่า "จะหาย" หากแต่รวมถึง "จงเชื่อหมอ" ด้วยเหตุนี้ก่อนที่คุณหมอจะไล่ข้าพเจ้าออกไปทางอ้อมเพราะมีคนไข้อื่นรออยู่ เพราะคุณหมอมาสาย เพราะคุณพยาบาลมายืนกดดันอยู่ คำถามมากมายจึงหลั่งไหลจากข้าพเจ้าแลภรรยาไปสู่คุณหมอตัวสำรอง คำถามที่ข้าพเจ้าเป็นคำถามพื้นฐานเช่น ข้าพเจ้าเป็นอะไร, ทำไมจึงเป็น, มีวิธีดูแลตัวเองอย่างไร, ยาที่ให้ทานมีผลข้างเคียงหรือไม่, และอื่นๆ ที่ข้าพเจ้าแลภรรยาพอจะนึกออกก่อนจะหมดโอกาสถามไถ่ หากแต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็น "คุณอยากได้คำตอบแบบไหนเหรอ", "ยาทุกชนิดมีผลข้างเคียง", และอื่นๆในแนวทางเดียวกัน เมื่อคุณหมอตัวสำรองไม่สามารถทำให้ข้าพเจ้าเชื่อมั่นได้ ความไม่ประทับใจจึงตามมาอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง ข้าพเจ้าเดินหัวเราะออกไปจากห้องตรวจด้วยอาการที่บอกคุณหมอทางอ้อมว่า "ตลกว่ะ" ตลกที่คุณหมอเร่งทำเวลากับคนไข้เสมือนทำยอดขายตอนสิ้นปี ตลกที่คำตอบอันกำกวมไม่ได้ทำให้ข้าพเจ้าเชื่อมั่นได้ และอื่นๆ ในความคิดเห็นของข้าพเจ้า หน้าที่หลักของคุณหมอคือ การวินิจฉัยโรค แล้วจึงรักษาด้วยเทคโนโลยีหรือยารักษาโรคที่เหมาะสม แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือการไม่ทำให้คนไข้รู้สึกสะดุดกับการตรวจวินิจฉัยของตน มิเช่นนั้นแล้วการรักษาก็ถือว่าล้มเหลว เมื่อคนไข้ไม่เชื่อ การดื้อแพ่งก็ตามมา
...
หากจะกล่าวอ้างว่า คุณหมอก็เป็นคนที่มีบ้างกับกิริยาอาการไม่เหมาะสมจากการเหน็ดเหนื่อยเกินไป จากความเครียดอันเกิดจากปัญหาที่บ้าน หรืออื่นๆ การกล่าวอ้างดังกล่าวฟังไม่ขึ้นด้วยประการทั้งปวง เพราะถ้าเช่นนั้นข้าพเจ้าคิดว่าคุณหมอก็ควรจะผันตัวเองไปทำอาชีพอื่นเสีย อาชีพที่ไม่กระทบกับคนอื่นๆ โดยเฉพาะเรื่องของความเป็นความตาย แต่หากยังยืนยันที่จะดำรงอาชีพของตนไว้ต่อไปก็อยากฝากไปถึงคุณหมอๆ
ทั้งหลายว่า สิ่งที่ชาวบ้านตาำดำๆเสียให้ท่าน 200-400 บาทนั้นมันมิใช่แค่เพียงให้ท่านมาสอบถามอาการจากเขา
หากมันคือความสามารถในการวินิจฉัยไม่ว่าเบื้องต้นหรือเบื้องลึก
ความรอบคอบในการใช้คำพูดและอื่นๆอีกมากที่ข้าพเจ้าเชื่อว่าคุณหมอทั้งหลายคงจะ
ได้ร่ำเรียนมาบ้างไม่มากก็น้อย ในฐานะคนไข้คนหนึ่งข้าพเจ้า
จึงอยากฝากสิ่งที่ไม่ใช่ไข้ไปยังคุณหมอทั้งตัวจริงแลตัวสำรองว่า
วิชาความรู้นั้นสำคัญ หากแต่ไร้ซึ่งประสิทธิภาพในการสื่อสารแลจะหาประโยชน์อันใดได้?

Friday, December 8th 2006 - Circle Game

And the seasons they go round and round
And the painted ponies go up and down
We are captive on the carousel of time
We can't return we can only look behind from where we came
And go round and round and round in the circle game

Dear Joni,

This song is beautiful and I'd like to thank you for reminding us the fact of life. Moving from place to place give me three feelings all the times: a) Exciting and a bit nervous feelings come to me at packing time and these feelings get higher and higher as I am approaching the exit; bus, train, airplane, or whatever stations. I always have this kind of imagine sort of "not being able to come back". I don't know exactly why and how that kind of imagine come into my mind and it is. Has anyone experienced this before? b) Nostalgic. O.K. it's not that much like crying and dreaming of someone you left behind but again it's a fair bit of thinking of. c) Exciting and a bit nervous again because I am going back but this time it's about sadness. Not sadness because I am going to see those who I have left behind but because I am leaving the place where I have been staying for a while. One says that human being always afraid of changes. I agree. No matter what I try to accept changes that feeling still influence me. More or less depends of how much change I am facing. But your song, Joni, reminds me that life is always moving in circular. Sooner or later we will come back again to where we were before; not literally but metaphorically; and go round and round in the circle game.

Rin

Wednesday October 31th, 2006

I am preparing myself to get ready for the next trip to Brisbane, Australia. While my visa and airplane tickets have not got yet, everyone in the company seems to have no worry about this. Da helps me a lot on packing and she is good at it. I myself could not do better than her and I always put too many things in one luggage. My luggage which bought 5 months ago was broken on the day I was flying to New York. Specifically, the handle that was broken when I was managing it in a small taxi boot. This was disappointing me since I was just bought it from a shop at MBK for 2,500 baht. The seller told me this kind of luggage had been bought by Sornram, Thai movie star that I didn't like and actually I didn't care if Paris Hilton bought it before.
In the meantime, I was spending time for self-studying, reading newspaper, not much talking with the others but Da and today was her last day. I am not a talkative person and she neither; but we are not shy talking with people or strangers. So, when I realised that today was her last day, I felt being lonely and didn't want her to leave.
Anyway, things seem to be in a good shape after 2 disaster years. Before we went to New York, we had never had time to relax and enjoying life. We had to work and we didn't satisfy with our job. Da was busy all the time and occasionally she had to work on weekend. Me, I had to work upcountry, Lam Chabang, commuted from BKK-Chonburi every weeks for 6 months. Then I realised that no matter how much money I could make, happiness was more important. Eventhough it was quite strange for a freshy couple that one is flying to Australia and will be staying there for a month; flying back to get married and probably going there again for another 3 months; I would not do something like this again after this trip. I really want to settle down, being home with Da and our pupies, gardening, doing some woodworks, and getting some rest.

Thailand

Traffic problem in Thailand has not been solved up until now. It is even worse than 4 months ago. I remembered that 4 months ago, I could easily find myself in the BTS if I arrived to the station before 8 AM. However, these days, after 4 months, the station I always set off is crowed all the time! One day, I asked a BTS employee who on her duty is to remind us, the passengers, that due to a lot of people using the BTS so please step inside for the others that why it was so crowed these days. She admitted that it was true but she didn't know why.
Not only the number of people in Bangkok I have noticed it is increased but also the number of cars. It is a nightmare. We spend 4 hours round-trip everyday for 50 kilometers commuting from home to work. Bangkok government is busy constructing more that a thousand routes around the city hoping it would cope the problem. Our King once said that having more roads could not solve the traffic problem and I think that is absolutely true. I personally believe that we need a good transportation infrastructure and consciousness of the group rather than individual. Not having only self-confortable but think about the environment, the poorer, the others, etc.
Anyway, I do love my country but loving does not mean I am blind and do not see the problems, our weekness, strengthening. The taxi driver I took back from Suvannabhum Airport to my home told me I would not understand the poor because I were rich. Money has nothing to do with that, I thought.