...

ผมนั่งชื่นชมความเงียบอยู่เพียงลำพัง
คงจะดีหากโลกนี้ไม่มีการพูดคุย

บ่อยครั้งที่ผมพบว่าภาษามีขีดจำกัด
เราถูกสอนให้รู้ว่าถ้ารู้สึกอย่างหนึ่งต้องใช้คำหนึ่ง
แต่เรากลับพบว่าการใช้คำหนึ่งไม่อาจแทนความรู้สึกหนึ่งได้เสมอไป
ความเงียบอาจเป็นคำตอบที่ดีที่สุด

ปลาสองตัวเวียนว่าย
แมลงปอบินเหนือน้ำ
กระโดดผลุง ก่อนจมหาย

ความสงบเงียบมีอยู่ทั่วไป ถ้ารู้จักมองหา
หลายคนมอง แต่ไม่เห็น
พวกเขาร่ำร้องหาความอึกทึก เซ็งแซ่
เพื่อเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหาย หลายคนอาศัยคนอื่น
พูดคุย หยอกล้อ หรือกระทั่งพึ่งเสียงเพลงกรอกหู
ลองอยู่กับตัวเอง อย่างปราศจากสุ่มเสียง
แล้วจะพบว่า ตัวตนที่แท้เป็นเช่นไร

"การทำงานบ้าน คือการปฏิบัติธรรม"

........
เดี๋ยวนี้คนเราเดินกันไม่เป็นแล้ว
จะเดินไปแค่สี่ห้าร้อยเมตรก็บ่นกระปอดกระแปด
ใกล้หน่อยก็นั่งมอเตอร์ไซต์รับจ้าง
ไกลหน่อยก็นั่งรถแท็กซี่ ใครมีรถยนต์ก็ขับไปเอง
คนเดินถนนก็ถูกค่อนขอดว่า ยากจนบ้าง สติไม่สมประกอบบ้าง
สมัยนี้ใครจะมาบอกว่าชอบเดินคงจะฟังแปลกพิลึก
บางทีเดินข้ามถนนยังต้องค้อมหัวคารวะคนขับรถที่กรุณาหยุดให้อย่างเสียไม่ได้
กลายเป็นว่า วรรณะคนเดิน มันต่ำกว่า วรรณะคนขับ
ถ้าเรารวมพลังกันเดินเยอะๆ อดทนหน่อยช่วงแรกๆที่ต้องทนเหม็นควัน
ถูกรถเฉี่ยว แล้วก็ไปเรียกร้องเอากับรัฐบาลให้สร้างถนนสำหรับคนเดินให้เท่ากับถนนสำหรับรถวิ่งแล้ว
บ้านเมืองคงจะน่าอยู่ขึ้นเยอะ

...........
บ่อยครั้งที่บางคนมักจะลืมไปว่าการพูดเรื่องเดิมๆซ้ำๆนั้นน่าเบื่อแค่ไหน